Zadośćuczynienie Lublin

Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową ukształtowało się w prawodawstwie europejskim w wyniku długiego rozwoju dziejowego i wywodzi się bezpośrednio ze znanych organizacjom plemiennym, uformowanym jeszcze w ustroju rodowym instytucji krwawej zemsty, okupu oraz kar prywatnych. Dzięki tym instytucjom osoba pokrzywdzona otrzymywała od sprawcy swoiste odszkodowanie za wypadek, a w wypadku śmierci tej osoby beneficjentem zadośćuczynienia za śmierć byli bliscy. Zadośćuczynienie i odszkodowanie za śmierć przybierały postać świadczenia majątkowego. Cechą znaczącą było mieszanie się elementów właściwych prawu karnemu oraz elementów prawa cywilnego, które stosowane łącznie mieściły w sobie kompensację i represję. Pragnienie reakcji na szkodę w postaci kompensacji przez sprawcę powstałej szkody i represji nałożonej na niego wynikła z towarzyszącej ludziom od zawsze etyki oraz poczucia sprawiedliwości. W pierwszych wspólnotach plemiennych wykształciła się etyka pierwotna rozumiana jako zapewnienie obrony przed działaniem osób znajdujących się poza społecznością. Ta swego rodzaju solidarność rodowa, przyczyniła się do zaistnienia obowiązku zemsty, który to był charakterystyczny dla wszystkich społeczności europejskich. Zemsta ta wynikała z założenia, że wyrządzone zło w postaci szkody czy też śmierci winno spotkać się z odpowiedzią wspólnoty.